15-مصطفی اجازه نداده بود برود عملیات.قهر کرده بود رفته بود اهواز .فرداش که از راه رسید.مصطفی پرسیدکجا بودی ؟حسابی ترسیده بود گفت با بچه ها رفته بودم اهوازسرش داد کشید چرا اجازه نگرفته بودی ما برای دلمون اومدیم یا برای تکلیف .رنگش پرید سرش را انداخت پایین و چیزی نگفت .تا صبح مصطفی چشم روی هم نگذاشت هرچه استغفار می کرد .به خودش می پیچید راضی نمیشد.صبح اول وقت رفت سراغش دست انداخت دور گردنش برایش گفت که نگرانش شده خیلی دنبالش گشته .بعد کم کم قدمهایش ارام شد و لحن صدایش عوض شد عذر خواهی کرد . ایستاد اشک در چشمانش جمع شد وگفت  حلالم کن.

 

??-سرهنگ بود.سرهنگ زمان شاه خدمت کرده بود.اهل نمازو دعا نبود مصطفی را که می دید سلام نظامی می داد.هر دو فرمانده بودند .مصطفی که دعا می خواند می امد یه گوشه می نشست روضه خواندنش را دوست داشت .چراغها که خاموش میشد کسی کسی را نمیشناخت قنوت گرفته بود .سرش را انداخته بود پایین گریه می کرد یادش رفته بود فرمانده است .بلند بلند گریه می کرد می گفت همه اینها را از مصطفی دارم

(قسمتهای قبل و وبلاگ کامل در این ادرس (smr13.blogfa.com)

 

ادامه دارد ...